Wat een geweldige dag was dit weer! Ik snap 't niet: steeds denk je dat het niet mooier kan worden en toch gebeurt dat!

Vanmorgen hadden we een paar uurtjes vrij. Die werden genut door nog wat boodschappen te doen of het alvast herinrichten van de koffer - wat neem ik mee en wat kan ik hier achter laten.
Rond lunchtijd werden we opgehaald en naar het Butterfly Centre gebracht. Dit centrum is opgericht door een moeder met twee kinderen die in het gewone lesprogramma tussen de wal en het schip zouden vallen. De meesten van hen hadden een vorm van autisme. Het gebouw waar ze nu in zitten, wordt gehuurd. Ik heb begrepen dat ze er voor volgend jaar juni uit moeten, want dan wordt het gebouw verkocht. Om te voorkomen dat ze op straat komen te staan werd door Harry een fund raising-actie op touw gezet en hij had ons uitgenodigd om te komen zingen. Harry is een vriend van Elli en Ineke die ze kennen uit Wijk aan Zee en die nu een jaar of 5 in Stanford woont.

Harry en m'n nicht Willemine stonden ons op te wachten bij het centrum. Goed om haar weer te zien en wat bij te beppen. We werden welkom geheten en de zeven leerlingen kwamen zich voorstellen en zongen voor ons een aandoenlijk liedje over het wegwapperen, -springen en -geeuwen van hun onrust.

Wij vervolgden onze weg naar een honingfarm, waar we behalve producten kopen ook nog konden proeven. Vooral de jam/chocoladesmaak was erg lekker. Niet gekocht, vanwege calorietjes e.d. Knap he?

Daarna was het de beurt aan de Haes farm. Man, wat een geweldig complex! En vooral - wat een uitzicht!

We werden verwelkomd met lekker glaasje wijn of sap en Steyn had overheerlijke hapjes voor ons gemaakt.
Harry vertelde dat alles wat er gegeten en gedronken werd, uit het dal zelf werd betrokken, alleen de koffie niet. Daarna over de connectie met Wijk aan zee en de mammoet van Sjanneke.

Ook vertelde hij de trieste geschiedenis van Jami, de oprichtster van het Butterfly Centre. Wat een ontiegelijk sterke vrouw is dat!

Nadat we Jikelemawen hadden gezongen als dankjewel voor hen en de gasten, togen we naar de Tasting Room, waar we om 18 uur op gingen treden. Bij het derde liedje arriveerden de mannen van The Legacy Choir; de Tasting room is zo ongeveer in de middle of nowhere en voor een taxichauffeur uit Zwelihle is dat best lastig zoeken. Het was heerlijk om ze weer achter ons te horen!

Karin hield een geweldige toespraak waarin ze benadrukte dat we niet naar Zuid-Afrika waren gekomen om over geloof of politiek e.d. te praten, maar om te zingen met de mensen, om verbinding te maken. Dit heeft grote indruk gemaakt bij ons publiek, vooral omdat ze zagen dat we het met Andisiwe en Baba & z'n tenoren in de praktijk brachten. Die verbinding was duidelijk zichtbaar en het gezamenlijke plezier en spatte ervan af, zei men.

Na het optreden hadden we een gezamenlijke maaltijd. En we genoten van onze o zo slanke tenoren die zo'n geweldige hoeveelheid eten konden verstouwen. We snappen natuurlijk dat ze lang niet altijd zo'n maaltijd krijgen en misschien hebben ze gedacht: wat binnen is, is binnen! Wij en zijzelf hadden er groot plezier in.
Er kwam nog een Nederlands stel naar ons toe om te vertellen dat dit de 11de keer was dat ze in ZA waren, maar dat ze in al die tijd nog nooit zo'n geweldige avond hadden gehad. Duizend maal dank!
Velen waren bij verschillende liedjes tot tranen toe geroerd. En dan denk je: wie zijn wij dat wij dit in gang mogen zetten? Het is als in het gedicht (of lied) over die steen die in het water wordt gelegd, waardoor de stroom onherroepelijk veranderd wordt. Harry voorspelde dat er nog maanden gepraat zou worden over wat er deze avond gebeurd is...