Vanmorgen eerst even naar de rotskust gewandeld. Henny, Marianne, ons bankje staat er nog steeds, hoor! Heb de zon en de zee begroet. De walvissen ook, maar denk dat die toch te ver weg waren. Sommigen van ons hebben er eerder wel een paar gespot, maar nu bleven ze ver uit de kust. Ben ik m'n hart toch wel een tikkie jaloers op ze.

Onze prachtige apenboom stond gelukkig nog steeds mooi te wezen.
Het is hier nog redelijk groen, maar waar gras hoort te staan, staan nu alleen nog maar een paar bruine sprietjes.

We hebben nog even Mninemnandi Uwe gezongen voor Jan - de man van Marilyn - die weer aan een nieuw jaar begon.

De grote groep ging vanmorgen naar Dutchies wandelen, een tocht van bijna 2 uur. Ik heb bedankt voor de eer, want m'n heup lijkt net wat rustiger geworden en om dan meteen zo'n lange wandeling te maken, lijkt me de duvel verzoeken. Maarrrr.... ik heb in de Zoete Inval een 'echte' pc ontdekt, die doet wat ik wil en waar ik zonder problemen foto's kan verkleinen en plaatsen. Ik kan m'n geluk niet op; dit reduceert de blogtijd met enorme sprongen, jeeeejjjj!! Ik heb me dus prima vermaakt in die tussentijd.

's Middags gewandeld naar de winkeltjes Hermanus. Ik kwam daar een aantal Kuzola's tegen, die liever wilden winkelen dan wandelen met de grote groep. Helemaal goed. Heb me bij hen aangesloten en gezamenlijk nog even de supermarkt in. 's Avonds zouden we nl. om 6 uur met The Legacy Choir zingen en om half 5 kregen we nog een overheerlijk stukje taart vanwege de verjaardag van Jan. Mjammie! We zouden het diner missen, dus moesten we zelf wat etenswaar inkopen.

Tijdens de repetitie pal daarna kwamen van alle kanten toeschouwers om te luisteren en op te nemen. Altijd weer leuk, zoals de mensen reageren. Vervolgens naar buiten om op de taxi's te wachten die ons naar Baba zouden brengen. We werden om 6 uur daar verwacht. Niet in de garage deze keer, maar in een kerkje. Na een paar keer bellen, kwam er eindelijk na 6 uur een busje. Voor 15 mensen. Gelukkig voor ons kwam Marilyn net aanrijden en zij heeft de rest van het koor meegenomen. Ze moest wel meteen weer weg, want tenslotte had ze een verjaardag te vieren. Wat is ze ook een kanjer, we doen haar niet meer weg!

En toen begon het lange wachten.... In het kerkje geen teken van leven. Na vele pogingen Baba bereikt die vertelde dat er iemand kwam om de kerk open te doen voor ons. Dat klopte. Maar verder zagen we weinig beweging. Er stonden wat jongelui, een paar waren wel van de Legacy en anderen waren gewoon nieuwsgierig. De updates na de verschillende telefoontjes waren niet bij iedereen in de bus aangekomen en het Grote Gemor was begonnen. Een aantal wilden weer terug, lang genoeg gewacht, zo ga je niet om met je gasten....
Ik kon me er wel wat bij voorstellen, maar aan de andere kant kunnen er redenen zijn, die wij niet eens kunnen bedenken. Toch maar blijven wachten, want 'dis is Africa'. We zijn wel alvast het kerkje ingegaan. Om de mineursfeer een beetje op te krikken, zijn we gaan zingen. Best goeie akoestiek daar. Ook de mensen van de Legacy kwamen binnen. (Voor hen was het wachten net zo vervelend.) Kort daarna kwam Baba; hij was opgehouden op zijn werk. Heel vervelend en so so sorry... Er zouden ook nog 2 hoogwaardigheidsbekleders komen, maar die zaten op dat moment ergens in vergadering. Voor ons maakt dat geen verschil, maar voor zijn koor is zoiets wel erg belangrijk. Niets liep zoals hij het gepland had.

Meteen werden de zangers van The Legacy Choir op de verhoging geroepen en zongen drie songs. Wat een stemmen! Andisiwe sprong er spontaan tussen, zoals ze dat ook steeds bij ons doet. Zij is een soort verbindingsschakel geworden.

We genieten elke keer weer van de verraste reacties als wij gaan zingen. Vooral bij Asimbonanga klonk er ongeloof door. Ze wilden weten waar we vandaan kwamen. Nou Nederland dus. Nee, dat kon absoluut niet, echt waar??? De laatste wreveltjes voor zover ze er nog waren, waren op dat moment verdwenen.
We hoorden van hen een prachtige versie van de ANC-versie van 'Nkosi sikelela'. Leek veel op de versie die Andisiwe met SUA ook zingt. Zo mooi.... Een paar keer wisselden we elkaar af en aan het eind zongen we samen Sono Semali en Amavolovo. Op de valreep zijn de mannen van de Legacy nog gevraagd om woensdag in Stanfort mee te zingen en de tenoren konden in ieder geval. Helemaal leuk!

Gisteravond werd de jacuzzi aangezet voor Wijk aan Zee en Andisiwe. En ik mocht er ook bij, yeah!! 's Middags had Andisiwe een bikini aangeschaft met de winkelgroep en ze was helemaal opgewonden in het vooruitzicht. Ze ging helemaal uit haar bol in bad! Dit is zooo goed, zei ze, dit zal ze zich haar leven lang herinneren.