Vandaag vroeg uit de veren: het bezoek aan Robbeneiland stond op het programma. Vanaf 7 uur ontbijten en om 7.45 uur gingen de wandelaars op pad, de overigen om 8.00 uur met de taxi, waaronder mijn persoontje. Ik ging met de wandelaars weg en kwam onderweg tot de ontdekking dat ik de kopie van mijn paspoort vergeten was. Lekker slim...
Het lukte ons als groep bij elkaar de boot op te gaan. Da's best knap met zoveel vrouwen die van alles zien onderweg of nog even naar de wc moeten e.d.
Halverwege werd Agnes behoorlijk zeeziek, zo vervelend voor haar. Een van de bemanningsleden wilde haar naar buiten brengen. Ik weet niet of het was omdat ze onvast liep of omdat ze niet wilde, maar op een gegeven moment tilde bij haar op en bracht haar naar buiten, onder luid gejoel van de koorleden. Over resoluut gesproken...Op de terugweg hebben we haar op het bovendek gezet en op het hart gedrukt dat ze haar ogen op de horizon gericht moet houden.

Ergens onderweg begonnen we te zingen en wow: meteen aansluiting bij een paar vrouwen. Zo enthousiast en verrast. Heerlijk gezongen met z'n allen: Baba mnumzane, Hamba nathi, Umakoti en Asimbananga. Bij het laatste nummer reageerden ze heel heftig. We stopten, want we dachten dat het zingen van dit lied mogelijk misplaatst was. Gelukkig lag het anders: ze werden overmand door de emoties. Daarna opnieuw met z'n allen ingezet en we zongen het samen regelrecht uit onze harten!

Verwachtingsvol kwamen we aan op Robbeneiland. Voordat de bus vertrok, nam de gids zijn tijd voor een praatje en ook bij het huisje waar Robert Sobukwe jaren in eenzame opsluiting heeft gezeten vertelde hij honderduit en dito bij de steengroeve. Bij de stop waar we foto's konden maken van de Tafelberg en wat te drinken konden nemen gaf hij ons 180 seconden. Bleek achteraf geen grapje. Denk dat we daar wel 20-30 minuten zijn blijven hangen, maar hij maande ons niet om in te stappen. Uiteindelijk hadden we maar een half uurtje om de gevangenis zelf te bezoeken.

Veel te kort. De andere gids daar raffelde het af en liep alweer door voordat de laatsten van de groep op de plek waren waar hij zijn informatie spuide. Heel, heel jammer.Waar de meesten van ons zo naar uitgekeken hadden, eindigde min of meer in een kater.
Bj terugkomst nog wel een een soortement klacht ingediend, maar dat zal niet zoveel meer helpen; morgen vertrekken we naar Stellenbosch.

Op advies van James van Uthando hebben we contact opgenomen met Linzi van de late radio-uitzending Capetalk. Zij is vanmiddag naar de Waterfront gekomen, waar we met de mannen om 2 uur zouden zingen. Maar dis is Africa, mèn.... uiteindelijk gebeurde dat pas om half 5 en is Linzi met alleen wat informatie naar huis gegaan. Mogelijk morgenavond in de uitzending nog een gesprek met haar. Wel nog een telefonisch interview gehad met een journalist van een krant uit Khayelitsha. Hij was eerder deze week mee bij gezamenlijke optredens met SUA en had daar al veel opnames gemaakt. Morgen komt het artikel in de krant. Spannend....

Het optreden met de guys was leuk, veel publiek. We zouden eerst alleen Sono semali doen, maar Shosholoza en de National Anthem werden toegevoegd. De vierde ben ik vergeten. Sorry, seniorenmomentje....
Daarna was het de beurt aan de Major Voices, die bij Uthando voor en met ons gezongen hadden.

Verder kwam SUA nog aan bod en ook daar werden we uitgenodigd om mee te doen. Voor een vrije middag hebben we nog best veel gezongen.

Verder twee goede berichten:

1. Hiltje reageert goed op de medicatie van de dokter. Zij had een dubbele oorontsteking. Pijnlijk...

2. Heb m'n horloge weer gevonden. Lag onderin m'n rugtas...

Verder hebben we een triest bericht ontvangen van het koor Simunye waar we zaterdag mee zouden zingen in Franschhoek. 3 van hun leden zijn afgelopen week omgekomen bij een auto-ongeluk en de dirigent moet zijn rechteroog missen. Afgrijselijk... Dit weekend is de begrafenis. We hebben onze hulp aangeboden, voor zover wij al iets kunnen doen...