Zondagavond was ik te moe om te schrijven, zeker na het nog het spelletje kraken....   en maandagavond kon ik geen verbinding krijgen met de server. Maarrrr... hier is-ie dan:

Wat een dag! Ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik moet beginnen: zoveel indrukken en emoties! Ik zal vast wat vergeten, maar dat moeten jullie me dan maar vergeven.
Vanmorgen eerst gerepeteerd in de tuin, terwijl we op de taxi's naar Andisiwe zaten te wachten. Al wachtende maakte Wendy van Altona een paar foto's van ons. 

Later bleek dat er problemen waren met die busjes: er schijnt een strijd te zijn tussen 2 rivaliserende taxibedrijven; vanmorgen raakten de busjes daarbij betrokken, met schietpartij en al. De chauffeur ging begrijpelijk terug naar Khayelitsha, zonder ons opgehaald te hebben. Uiteindelijk kwamen we anderhalf uur later bij de kerkdienst aan, maar die was nog volop bezig.   

Het moment dat we daar binnengingen, samen met het koor van Andisiwe, was onbeschrijflijk. We werden ondergedompeld in hun warmte, hun gezongen welkom. Bij praktisch ons allemaal liepen spontaan de waterlanders over de wangen.   Wat was dat hartverwarmend!   Ook tijdens de preek werd door de voorganger gememoreerd hoe belangrijk ons bezoek was voor de gemeenschap in Khayelitsha. Tot op dat moment hadden we ons dit niet zo gerealiseerd. 

Tijdens de dienst werden zowel Save us all (SUA) en wijzelf uitgenodigd om te zingen: Baba Yeh, Hamba Nathi, en samen met Save us all het National Anthem. Geweldig om te zingen met die krachtige basstemmen achter ons!
Dat we in de zwarte talen zongen, vonden ze al verrassend, maar toen we ook nog gingen bewegen, was het gejoel niet van de lucht.   
Na de dienst gingen we naar het huis van Andisiwes moeder. Hier was onder een groot tentdoek een lange tafel neergezet voor de eregasten - Kuzola dus. Wij kregen daar gewoon een privé-show van de jonkies die een dansgroep vormen. Ze dragen van die blikdekseltjes om hun onderbenen en met veel stampen wordt een leuke show neergezet.

Er was niet alleen gekookt voor ons, maar ook voor iedereen die daar optrad en zong en de familie en vrienden eromheen.Na het eten mochten wij nog wat laten horen. Het werd Sanbonani, gevolgd door Baba Mnumzane. Luid gejuich en geklap bij dat laatste lied. Bij Sono semali kwamen de mannen erbij staan om de baspartij te versterken. Man, wat zingt dat toch lekker!
Daarna was het moment aangebroken om de presentjes uit te wisselen. Andisiwe had voor het hele koor prachtige Afrikaanse slippers, zodat we altijd aan haar en haar koor zouden denken als we ze zouden dragen. De avond tevoren had ze nog de maten opgevraagd en nu wisten we waarom. :-)  Daarna werden er twee rijen gevormd, zodat iedereen van Kuzola tegenover een van de zangers/zangeressen stond en aan hem/haar met een hand en een zoen de tas kon overhandigen. Het was een schot in de roos: de appeltjes, snoepjes en het water werden meteen al gegeten en gedronken en de andere levensmiddelen waren ook meer dan welkom.
Hierna weer met z'n allen - Kuzola en Save us all GC - in de busjes, gewoon bij elkaar op schoot. We gingen naar het theater, waar een battle aan de gang was tussen 2 gospelkoren. Geweldig om mee te maken, wat een stemmen!

Wij mochten met SUA GC als intermezzo optreden. Ook hier ging het publiek weer uit z'n dak bij Baba Mnumzane. Weet niet of het door het liedje kwam of omdat we erbij gingen bewegen, of beide.    Andisiwe en Toiny stonden allebei voor het gezamenlijke koor en de wisselwerking tussen beiden was prachtig om te zien. En wij zongen daardoor ook de sterren van de hemel. Wat een feest was dat!
Om een uur of half 8 waren we pas weer thuis, doodmoe en helemaal onder de indruk van wat ons allemaal was overkomen vandaag. En dit was nog maar de eerste hele dag! Dat belooft wat!